Tot hier en niet verder: erken de erfelijkheid van liefde en verdriet.

Eerdere generaties, vooral de Babyboomers en Generatie X staan bekend om hun 'stille' vastberadenheid en het onderdrukken van hun eigen emoties. Deze mensen groeide op in een tijd waar mentale gezondheid veel werd genegeerd of zelfs werd beschaamd. 

Veel mensen uit deze generaties uiten off- en online zichtbaar weerstand tegen de jongere generaties die wel aandacht hebben voor mentale gezondheid.

En dat terwijl het hun kinderen zijn die bij mij op de bank ploffen...

De protest- en verloren generatie kan een hoop leren van hun kinderen en de manier waarop zij focus hebben op hun eigen emotionele welzijn en dat van hun kinderen of andere dierbare. 

Het stigma op mentale gezondheid en het taboe rondom de geestelijke gezondheidszorg wordt steeds minder, gelukkig. Steeds meer mensen delen, helen en verwerken oud zeer. Meer en meer volwassen kinderen (h)erkennen de erfelijkheid van liefde en verdriet en stappen uit de familie-cycle.

Tot hier en niet verder. 

Op dat zij bewust zijn van hun voortdurende impact op hun eigen kinderen en alles in hun macht doen om (vroeg) kinderlijk trauma te doen voorkomen. Ik ben oprecht benieuwd wie er over 20 jaar bij mij op spreekuur komt: welke generatie zou de overtoon voeren?