De laatste fase van rouw vereist acceptatie.
Acceptatie: 'het' een plekje geven, loslaten, vergeven, betekenis geven etc. Het is niet vreemd dat je hier moeite mee hebt, dat hebben de meeste mensen. Het betekent dat je nog 'even' down memory lane moet, om een voor jou helpend en kloppend narratief te maken. Hoe kun je dat zo invullen, dat jij daar vrede mee kan hebben. Hoewel het narratief niet persé volledige waarheid hoeft te zijn, moet de betekenis voor jou wel van waarde zijn. Je moet het geloven! Gelukkig is simpelweg geloven alles behalve rationeel en mogen we behoorlijk afwijken van de wetten van de logica.
Oké, dus hoe? De 4e en laatste rouwtaak in het rouwproces omschrijft: het verlies een plek geven. Doorgaan met je leven staat niet gelijk aan het loslaten van iets of iemand, eerder aan het loslaten van de 'oude' situatie. Zodat je met beide handen de 'nieuwe' situatie kan omarmen. De nieuwe realiteit.
WAT HEB JÍJ NODIG?
Je richt je leven zó in, dat het verlies niet meer consistent centraal staat.
Je hoeft het niet te vergeten, te vermijden of te doen als of het niet gebeurd is. Je mag er prima over praten. En dan bij voorkeur in het door jou gekozen narratief. Het narratief waarbij jij je fijn bij voelt. Fake it, till you make it! Als je maar vaak genoeg iets herhaalt, wordt dat in je systeem opgeslagen. Laat mij je een fictief voorbeeld geven:
Jan is als kind mishandeld door zijn vader. Zijn vader sloeg en schopte hem, soms sloot hij 'm op in de kelder. Jan heeft zich bijna nooit veilig gevoelt als kind, hij was vaak bang. Hij had het idee dat hij geen grip had op het gedrag van zijn vader. Jan was behoedzaam. Jan zijn moeder stond er vaak tussenin, maar verandering kwam er niet. Hij miste het geborgen gevoel, de liefde en de bevestiging die je als kind van je ouders zó ontzettend nodig hebt.
Jan zijn vader is alcoholist, hij leeft nog. Inmiddels is Jan 40 jaar en heeft zijn vader het syndroom Korsakov ontwikkelt. Hij zegt zich niets te herinneren van Jan zijn kindertijd en de mishandeling. Jan heeft zijn leven zó in kunnen richten, dat hij zijn vader op regelmatige basis ziet. Het blijft moeilijk, omdat de trekken van vroeger nog steeds aanwezig zijn. Nog steeds voelt Jan zich niet goed genoeg, veilig of geliefd.
Toch is hij niet boos op zijn vader. Hij koestert geen haat of wrok, hij heeft zijn vader vergeven. Jan gelooft dat zijn vader 'ziek' is. Iets waar hij of zijn vader niets meer aan kunnen veranderen. Zijn vader is slaaf van de alcohol en zijn vader is niet tot meer in staat. Zijn vader was simpelweg niet capabel om Jan een goede kindertijd te geven, hem met liefde en veiligheid op te groeien. Het is goed zo.
Hoewel alles jeukt bij zelfs dít narratief, mag ik Jan feliciteren. Goed gedaan! Het klopt voor geen kant, maar goed gedaan! Ik ben blij dat het Jan is gelukt het verlies en de pijn een plek te geven. Een plekje wat niet midden in de woonkamer staat, maar op de juiste plek. Jan kan door met zijn leven, het verlies is verwerkt en het lukt hem zelfs om nog contact te hebben met zijn vader.
Heb jij hulp nodig bij je rouwtaken of het doorkomen van het rouwproces? Loop je vast bij de laatste fase? Rouw therapie kan je helpen!
STUKJE BLOG VAN 01-01-23 | Op jonge leeftijd leerde ik de beloning kennen van doorzetten, ook al was het 'eind' resultaat nog ver buiten zicht. Tegenslag had mij nooit uit het veld geslagen, al was de kans op 'winst' nog zó klein. Tegenslagen werden uitdagingen, leermomenten en kansen. Het gaf mij nieuw inzicht en een ander perspectief, ik ontdekte dat het ook anders kon. Dat het anders móést, wilde ik een ander resultaat bereiken.
De kunst om door te zetten, oefende ik dagelijks. Ik masterde deze doorzettingskracht en de kunst van acceptatie. Zodat ik óf mijn doel behaalde óf kon accepteren dat ik mijn doel niet had behaald en het misschien nog een keer, op een andere manier kon 'manifesteren'.
Het lukte mij om bij mijzelf te blijven, uit mijn hoofd en in mijn lijf, geaard. Het krachtige gevoel wat ik ervoer is voor mij niet te omschrijven. Ik bleef en bleef reflecteren en ik ging door met mee bewegen met wat het leven mij voorschotelde, ook al leek dat misschien niet zo.
''Het is wat het is.''
Acceptatie. Vooral acceptatie van hetgeen ik níét onder controle had, maakte het leven een stuk ontspannender.
Hiervoor mag ik veel mensen in mijn directe omgeving bedanken, want dankzij hen móést ik blijven 'oefenen'. Ik leerde ontzettend flexibel met verwachtingen om te gaan en besefte dat (voor mij) laag inzetten, het maakte dat de verwachting voldeed. Ik noem dit de balans tussen positief en negatief 'denken'. Want laten we realistisch blijven, ik verwacht dat mijn meubels er elke ochtend ook nog gewoon staan. Dit kan een keer anders uitvallen.
Reactie plaatsen
Reacties