Is jouw opslag ook vol?
Laten we dan even het e.e.a. in perspectief zetten: Jouw hersenen zijn een opslag met een bepaalde capaciteit. Je pleurt daar van alles in. Je stapelt en propt. Er lijkt (nu) nog voldoende opslagruimte te zijn. ‘’Pas wanneer de opslag vol is, begin ik wel met ordenen of met dingen weggooien. die. ik. niet. kan. gebruiken.’’ Denk je.
Een vriend vraagt je om iets wat je lang geleden van ‘m hebt gekregen. ‘’Wacht ff, dan pak ik het 'even' uit de opslag.’’ zeg je. De opslag zit tot de nok vol. Je kunt het niet vinden, dus je pakt wat andere dingen die er iets mee te maken zouden kunnen hebben.
Je komt aanlopen met dozen vol invloeden van buitenaf, meningen van andere, dingen die je ergens op Facebook hebt gelezen en een doos met overige zaken die er totaal niet toe doen.
Hoe het verhaal verder gaat ...
Je raadt het al. Die vriend van je, kan helemaal niets met díé dozen! En jij ook niet.
Hetgeen wat hij nodig heeft en er wél toe doet, ligt waarschijnlijk ergens onderaan de stapel. Of in het midden, je weet het niet. Eén ding weet je wel! Het is hoog tijd om die opslag te ruimen en die dozen vol dingen waar je niets aan hebt, weg te pleuren.
Je kunt je vast wel voorstellen hoe heerlijk het is, een geordende opslag. Een opslag vol met kwesties die wél aan de orde zijn en ook wezenlijk belangrijk voor je zijn. Dozen vol nuttigheid, logica en nuance. En… hoe fijn zou het zijn, om precies te weten waar die éne doos staat. Die doos waar de zaken inzitten die je nú, in deze situatie, nodig hebt. En in de volgende… Dan, doordat je nu al die ‘troep’ die je niet kunt gebruiken weggegooid hebt, houd je veel meer ruimte over om je weg te vinden naar de juiste dozen.
Reactie plaatsen
Reacties